za rzeczy ruchome oznae-zone-co,. do gatunku, co prowadzi do wniosku, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności dokumentu sama przez się nie prowadzi do przejścia własności na nabywcę. Zgodnie z art. 155 § 2 k.c. potrzebne jest tu jeszcze przeniesienie posiadania dokumentu, co w zasadzie wiąże się z wyda-niem dokumentu nabywcy. W świetle zaś art. 92112 k.c. przejście praw z papieru war-tościowego na okaziciela nie może nastąpić bez wydania dokumentu. Świadomą de-cyzją ustawodawcy jest więc nadanie umowom przenoszącym wierzytelności z pa-pierów wartościowych na okaziciela charakteru czynności prawnych realnych. Jest to zrozumiałe, gdy się zważy, że bez władania dokumentem na okaziciela nie można wykonywać inkorporowanej w nich wierzytelności.
Pełną obiegowość papierów na okaziciela potwierdza jeszcze rozwiązanie przyjęte w art. 92113 k.c., którego istota sprowadza się do ograniczenia zarzutów, jakie dłużnik wierzytelności inkorporowanej może podnieść wobec nabywcy papieru wartościowego. Dłużnik ten bowiem może podnieść jedynie zarzuty dotyczące ważności dokumentu oraz wynikające z jego treści albo służące mu osobiście przeciw wierzycielowi. Nie może zaś podnosić zarzutów przysługujących mu wobec poprzedników nabywcy-posiadacza dokumentu, chyba że ów nabywca działał świadomie na szkodę dłużnika. Rozwiązanie powyższe zdecydowanie odbiega od postanowień art. 513 k.c. odnoszącego się do cesji i poprzez stworzenie mechanizmu efektywnej ochrony praw nabywcy papieru na okaziciela potwierdza tezę, że przy obrocie papierami wartościo-wymi na okaziciela zapewniona jest ochrona pewności obrotu.
Pages: 1 2