Zasada wolności gospodarczej w Unii Europejskiej

W sprawie tej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości. Wyraził on opinię, iż ograniczenia swobodnego przepływu kapitału, nie mogą być zaniechane po zakończeniu fazy przejściowej. Rada Unii zaś uchwaliła dwie dyrektywy (z 11 maja 1960 r. i 24 czerwca 1988 r., które weszły w życie dopiero 1 lipca 1990 r.). W dyrektywach tych wprowadzono stopniowe uwalnianie obrotu kapitałowego, zalecając do końca 2003 r. całkowite uwolnienie przepływu kapitału i płatności między państwami członkowskimi UE a krajami trzecimi. Stąd też wszystkie płatności w Unii będą wolne, i to bez innego państwa UE. Osoba prowadząca działalność gospodarczą na własny rachunek ma więc prawo utworzyć i utrzymywać więcej niż jedno centrum tej działalności na terenie Unii Europejskiej. Powyższy przepis przewiduje dla tych osób swobodę działań gospodarczych na terytorium całej Wspólnoty Europejskiej, co pozwala im na wybór miejsca ich działalności gospodarczej.

Traktat w art. 52 ust. 1 postanawia, że stopniowe znoszenie ograniczeń będzie dotyczyło również zakładania agencji, oddziałów lub filii przez obywateli państw członkowskich UE działających na terytorium innego państwa członkowskiego. Jednakże założenie przez osobę fizyczną wyżej wymienionych agend jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy osoba ta ma stałe miejsce zamieszkania w jednym z państw UE.

Obowiązująca w Unii zasada wolności gospodarczej nie ma charakteru bezwzględnego. Na całym świecie działalność gospodarcza podlega pewnym ograniczeniom. Reglamentacja ta jest konieczna ze względu na ochronę zarówno interesów publicznych danego państwa, jak i interesów prywatnych obywateli.