Odmienne poglądy na prawo gospodarcze

Wzorów kompleksowego spojrzenia na powinności państwa w zakresie gospodarki dostarcza ustawodawstwo i doktryna niektórych państw UE (m.in. Francji, Hiszpanii i Włoch). (Zob. w szczególności C. Kosikowski: Polskie publiczne prawo gospodarcze, Wyd. Prawnicze PWN Warszawa 2000). Stanowisko to podzielają inni autorzy polscy, np. J. Kufel, W. Siuda: Prawo gospodarcze dla ekonomistów, Poznań 1999, a także Cz. Żuławska: Zarys prawa gospodarczego dla ekonomistów. Kraków 1999. Nie widzą oni obecnie potrzeby i podstaw ustawowego uzasadnienia do wyodrębnienia tego prawa jako samodzielnej gałęzi. Podobne stanowisko reprezentuje także autor niniejszego opracowania.

Drugi zaś pogląd – publiczne prawo gospodarcze uznaje jako samodzielną, odrębną i podstawową dziedzinę w systemie polskiego prawa o własnym stosunku prawnogospodarczym. Poglądy tych autorów łączy przekonanie, iż istnieje samodzielny zbiór przepisów prawnych regulujących stosunki społeczne powstające na tle lub w związku z działalnością gospodarczą, który można określić mianem publicznego prawa gospodarczego. W rzeczywistości jest to współcześnie poszerzona wersja prawa handlowego.

Pogląd ten uznający, iż publiczne prawo gospodarcze stanowi jedną z podstawowych i samodzielnych gałęzi prawa nie jest jednak powszechnie akceptowany w polskiej doktrynie prawniczej oraz wydaje się, iż nie jest do przejęcia w warunkach rozwijającej się polskiej gospodarki rynkowej.

Powyższe stanowisko ujmuje bowiem w zbiorczą kategorię – jednej podstawowej gałęzi prawa – stosunki prawne niejednorodne: admini- stracyjnoprawne i cywilnoprawne, które zupełnie inaczej powstają i odmiennie regulują sposób dysponowania uprawnieniem.