Zarzuty dłużnika wekslowego wobec posiadacza weksla

W prawie wekslowym obowiązuje zasada ograniczenia zarzutów przysługu-jących dłużnikowi wekslowemu wobec posiadacza weksla. Celem tego ograniczenia jest ułatwienie obiegowości weksla jako papieru wartościowego na zlecenie.

Wyróżnia się dwie kategorie zarzutów, które dłużnik może podnieść przeciwko posiadaczowi weksla. Pierwszą stanowią zarzuty obiektywne, które dłużnik może skierować przeciwko każdemu wierzycielowi. Przykładowo zaliczyć można do nich: zarzut braku wyma-ganej przez prawo zdolności wekslowej, zarzut, że podpis dłużnika został sfałszowany, zarzut, że podpisujący za dłużnika nie miał należytego umocowania.

Drugą grupę stanowią zarzuty subiektywne. Opierają się one na stosunkach oso-bistych między dłużnikiem a pierwszym wierzycielem i są skuteczne tylko względem tego wierzyciela, jeżeli w danym wypadku dochodzi on praw z weksla. Do zarzutów subiektywnych należy m.in. zarzut wypełnienia weksla in blanco niezgodnie z zawar-tym porozumieniem. Może on zostać skutecznie podniesiony przez podpisanego na

wekslu jedynie wobec bezpośredniego kontrahenta, tj. banku-kredytodawcy, a także wobec osób, które nabyły weksel in blanco jeszcze przed jego wypełnieniem, jak również względem osoby, która nabyła weksel już po jego wypełnieniu, ale przy na-byciu była w złej wierze lub dopuściła się rażącego niedbalstwa.

Jeżeli posiadaczem weksla jest pierwszy wierzyciel, wiąże go porozumienie zawarte z dłużnikiem. W takiej sytuacji następuje zbieg dwóch roszczeń -jednego ze stosunku podstawowego, np. umowy kredytowej, oraz drugiego, wynikającego ze zobowiązania wekslowego. Zobowiązanie wekslowe ma byt samoistny, chociaż dłużnik może kierować przeciwko pierwszemu wierzycielowi zarzuty wynikające ze stosunku podstawowego (umowy kredytowej).