Zasady polskiego i unijnego publicznego prawa gospodarczego cz. II

Współcześnie na skutek zabiegów klasyfikacyjnych pojawiły się różne podziały i katalogi zasad polskiego publicznego prawa gospodarczego. względu na to, czy zostaną dokonane w walucie państw członkowskich (w euro) czy w walucie państw trzecich.

Poza tym państwo członkowskie Unii Europejskiej (na mocy art. 48 ust. 3 traktatu) ma prawo odmówić obywatelowi innego państwa pozwolenia na wjazd lub pobyt na swoim terytorium, jeśli jego obecność lub zachowanie stanowią poważne niebezpieczeństwo naruszające podstawowe zasady współżycia. Prawo unijne nie wymaga w tym względzie wprowadzenia jednakowych przepisów dla wszystkich państw członkowskich UE. Nie zezwala jednak na samowolne wprowadzenie przepisów krzywdzących obywateli innych państw.

Przepis art. 48 ust. 4 traktatu dotyczy postanowień zatrudnienia w administracji i władzy publicznej osób nie będących obywatelami danego państwa członkowskiego UE. Zgodnie z tym przepisem postanowienia ograniczające zatrudnienie tych osób nie dotyczą zatrudnienia w administracji publicznej. Wyjątkiem objęta jest jedynie działalność w administracji państwowej oraz działalność mająca na celu ochronę interesów państwowych. Np. sprawowanie funkcji sędziego może być zastrzeżone wyłącznie dla własnych obywateli, zaś zawód adwokata, doradztwo prawne, konsulting nie mogą być traktowane jako rodzaj władzy państwowej.

Z kolei swobodny przepływ kapitału i płatności jest niezbędnym wsparciem podjętej działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim UE wymagającym często inwestycji związanych z transferem kapitału do innego państwa. Traktat tylko częściowo reguluje przepływ kapitału, ustanawiając stopniowe zniesienie ograniczeń ze względu na narodowość, miejsce stałego zamieszkania lub miejsce ulokowania kapitału. Kwestie te będą mogły zostać uregulowane dopiero wtedy, gdy polityka gospodarcza poszczególnych państw członkowskich UE będzie jeszcze bardziej do siebie zbliżona.