W nauce hiszpańskiej prawo to reguluje działalność administracji publicznej w sferze wolnej przedsiębiorczości i konkurencji, obejmując takie formy interwencji państwa, jak: planowanie państwowe, reglamentacja (koncesjonowanie) działalności gospodarczej, bezpośrednia działalność gospodarcza sektora publicznego, pomoc finansowa państwa oraz ochrona rynku. (Por. zwłaszcza J. B. Vera: Derecho administrativo, Madrid 1994).
W Niemczech w ramach publicznego prawa gospodarczego wymienia się jedynie konstytucyjne i administracyjne prawo gospodarcze. Zakres tego prawa sprowadza się więc do konstytucyjnego i administracyjnego publicznego prawa gospodarczego. (R. Stober: Witrschafts-Verwaitug- srecht, Stuttgart 1989 – cyt. za C. Kosikowski: Polskie publiczne prawo gospodarcze).
Szeroki zakres, duże zróżnicowanie i różny charakter stosunków gospodarczych powodują, iż zarówno w Polsce, jak i w państwach Unii Europejskiej nie istnieje jeden akt normatywny regulujący całą złożoną problematykę publicznego prawa gospodarczego oraz standardy zachowań uczestników stosunków gospodarczych (przedsiębiorców) i organów państwa. Brak również ogólnej kodyfikacji tej gałęzi prawa. Toteż źródła publicznego prawa gospodarczego są zazwyczaj rozproszone i znajdują się w różnych dziedzinach i aktach prawa stanowionego.
Polskie publiczne prawo gospodarcze nie jest także skodyfikowane. Jest ono zatem pozbawione głównego źródła, jakim dla poszczególnych dyscyplin prawa są kodeksy. Przez kodeks rozumie się akt normatywny, wydany w formie ustawy, obejmujący podstawowy zbiór przepisów regulujących wyspecjalizowaną dziedzinę prawa. W założeniu kodyfikacja prawa powinna uporządkować całokształt norm tworzących daną dziedzinę prawa, w jednym akcie normatywnym. Współcześnie wiele jeszcze dziedzin polskiego prawa nie ma skodyfikowanych przepisów w odrębnej ustawie – kodeksie.