W myśl art. 189 ust. 3 traktatu rzymskiego – zmienionego przez traktat z Maastricht, dyrektywy mają jedynie charakter wiążący, jeśli chodzi o zamierzony cel i skutek prawny, tylko wobec państw członkowskich Unii do których są adresowane, nie zaś do ich instytucji, przedsiębiorstw, firm i osób fizycznych. Dyrektywy mogą być również skierowane tylko do jednego państwa członkowskiego UE.
Akty te pozostawiają władzom krajowym swobodę wyboru form ich realizacji oraz doboru metod i środków urzeczywistnienia celu dla którego zostały wydane. Oznacza to, iż dyrektywy pozostawiają państwom członkowskim UE pewną swobodę działania, gdyż wyrażają one tylko ideę {zasadę) subsydiarności. Zgodnie z tą zasadą w odniesieniu do spraw podlegających wyłącznej kompetencji UE podejmuje ona działania tylko w takim zakresie i wówczas, gdy cele proponowanych działań nie mogą być osiągnięte przez poszczególne państwa członkowskie Unii. nf Uzasadnieniem normatywnego statusu dla tego rodzaju aktów normatywnych jest to, iż pozwalają one, uwzględniając warunki krajowe, w sposób bardziej łagodny ingerować w wewnętrzne (lokalne) systemy prawne (gospodarcze) tych państw oraz poddawać je procesowi harmonizacji (integracji) w ramach Unii. Za pomocą dyrektyw Unia Europejska koordynuje i ujednolica treść aktów prawnych państw członkowskich.
S£r Dyrektywy są znacznie bardziej elastycznym źródłem prawa od rozporządzeń, bowiem formułują one przede wszystkim cele, które mają być w prawie pierwotnym (w traktatach założycielskich). Można je w tym względzie porównać z polską ustawą z zastrzeżeniem jednak, iż nie jest ono samoistnym źródłem prawa.