Nawiązaniem do tego poglądu były koncepcje prawa gospodarczego, jako dziedziny odrębnej, określane szerzej w ustawodawstwie i literaturze byłej NRD i Czechosłowacji, gdzie przyjęto, że prawo gospodarcze było podstawową i odrębną dyscypliną prawa, składającą się z przepisów regulujących stosunki prawne związane z działalnością planową w gospodarce uspołecznionej.
W Polsce okresu międzywojennego (1918-1939) w zakresie prawa gospodarczego obowiązywały początkowo ustawodawstwa handlowe dawnych państw zaborczych. Dopiero 27 czerwca 1934 r. rozporządzeniem prezydenta RP wydany został polski kodeks handlowy, który uchylił obowiązujące dotąd obce przepisy prawne.
W Polsce Ludowej, przez wiele lat, trwała dyskusja na temat kształtu i zakresu prawa gospodarczego. Zawsze silna była opozycja przeciwko temu prawu. Rosło też grono jej zwolenników. Nie bez znaczenia na przebieg dyskusji miał również wpływ doświadczenia legislacyjnego. Uchwalony w 1964 r. kodeks cywilny stanął bowiem na gruncie zasady jedności prawa cywilnego. Przeciwstawną tej zasadzie była koncepcja kształtu prawa gospodarczego, jako samodzielnej dziedziny prawa.
W historycznym rozwoju publicznego prawa gospodarczego można wyróżnić dwa główne stanowiska (poglądy). Pierwszy z nich – publiczne prawo gospodarcze traktuje jako kompleksową (a nie odrębną) gałąź prawa, złożoną z norm należących do wielu podstawowych dziedzin prawa, takich jak: prawo administracyjne, cywilne, finansowe, pracy lub karne, którą tworzą przepisy dotyczące organizacji działalności i stosunków majątkowych podmiotów gospodarczych (przedsiębiorców). W tym szerokim ujęciu publiczne prawo gospodarcze obejmuje całokształt przepisów prawnych regulujących problematykę gospodarczą i wobec tego nie ma charakteru jednolitego (jednorodnego). Nie jest ono jednak konkurencyjne w stosunku do innych dyscyplin prawa, lecz niejako je uzupełnia. W doktrynie podkreśla się, że normy publicznego prawa gospodarczego „graniczą” z normami innych wyżej wymienionych gałęzi prawa publicznego i prywatnego.