Z kolei prawo uchwalane przez organy (instytucje) wspólnotowe (unijne) jest określane mianem prawa wtórnego {secondary law). Prawo to obejmuje szeroką gamę aktów prawnych od rozporządzeń {regulations) poprzez dyrektywy {directives), podjęte decyzje ogólne i indywidualne {general, individual decisions), wydane zalecenia {recommendations) oraz wyrażone opinie {opinions). Wśród tych aktów prawnych wyróżnia się zarówno te o charakterze wiążącym dla wszystkich państw członkowskich UE bądź tylko mające moc prawną dla indywidualnie określonych adresatów, jak i te, które nie mają bezpośredniego charakteru wiążącego dla tych państw i ich obywateli (mieszkańców).
Powyższe kategorie źródeł prawa wtórnego przewidziane zostały w dwóch traktatach założycielskich WE, a mianowicie: w art. 189 traktatu rzymskiego z 25 marca 1957 r. o powołaniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (w skrócie EWG) i w art. 161 traktatu rzymskiego z 25 marca 1957 r. o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (w skrócie stosowania polskich rozwiązań do wymogów stawianych przez dyrektywy prawa Unii Europejskiej.
Przy omawianiu ustawodawstwa i źródeł publicznego prawa gospodarczego, należy wspomnieć także o znaczeniu dla tego prawa zwyczaju. Kodeks cywilny w wielu sytuacjach odsyła do norm zwyczajowych (np. w art. 56 lub w art. 65 k.c.). W doktrynie podkreśla się, iż dla powstania określonych zwyczajów w działalności gospodarczej potrzebne są dłuższe okresy stabilizacji stosunków ekonomiczno-społecznych w państwie.
Ponadto w dotychczas funkcjonujących stosunkach handlowych (gospodarczych) rozwinęły się różne zwyczaje kupieckie, giełdowe i portowe. Duże znaczenie mają normy (reguły) zwyczajowe w stosunkach międzynarodowego obrotu gospodarczego, zwłaszcza w handlu zagranicznym i żegludze morskiej.
Od wielu lat widoczne są tendencje i konkretne działania zmierzające do uniformizacji zwyczajów i praktyk handlowych. W tym zakresie istotną rolę spełnia Międzynarodowa Izba Handlowa powstała w latach trzydziestych XX wieku w Paryżu. Izba ta opracowała kilka wersji (w 1936 r., 1967 r. i kolejną w 1990 r.) międzynarodowych reguł wykładni terminów handlowych, ustalających znaczenie używanych skrótów w międzynarodowych umowach sprzedaży towarów.