– na określoną osobę (czek imienny),
– na zlecenie określonej osoby,
– na okaziciela.
Czek wystawiony na rzecz określonej osoby z dodaniem wyrazów „lub okazicielowi” albo innego zwrotu równoznacznego uważa się za czek na okaziciela. Za czek na okaziciela uważa się również czek niewskazujący, komu ma być uiszczona zapłata (art. 5 pr.czek.).
Innym podziałem jest podział czeków ze względu na sposób zaspokojenia wierzyciela. Wyróżniamy czeki gotówkowe (kasow- oraz czeki rozrachunkowe.
Czek gotówkowy stanowi dyspozycję wystawcy czeku (dłużnik- udzieloną trasatowi do obciążenia jego rachunku kwotą, na którą czek został wystawiony, oraz wypłaty tej kwoty okazicielowi czeku (czek na okaziciel- lub osobie wskazanej na czeku (czek imienny). Czek gotówkowy jest przedstawiany do zapłaty bezpośrednio u trasata lub w innym banku. Zapłata czeku gotówkowego, przedstawionego do zapłaty w innym banku, następuje – w zasadzie – dopiero po uzyskaniu przez ten bank od trasata funduszy wystarczających do zapłaty czeku.
Wystawca lub posiadacz czeku mogą zabronić zapłaty czeku w gotówce przez zamieszczenie w poprzek na przedniej stronie czeku zastrzeżenia „przelać na rachunek” lub innego równoznacznego (art. 39 zd. 1 pr.czek.).
Powstały w ten sposób czek rozrachunkowy stanowi dyspozycję wystawcy udzieloną trasatowi do obciążenia rachunku wystawcy kwotą, na którą czek został wystawiony, oraz do uznania tą kwotą rachunku posiadacza czeku. W tym przypadku czek może być użyty tylko do rozrachunku księgowego, który ma skutki zapłaty (art. 39 zd. 2 i 3 pr.czek.).
Czek rozrachunkowy jest przedstawiany do zapłaty bezpośrednio u trasata lub w banku, w którym posiadacz czeku ma swój rachunek. Jeżeli trasat nie zastosuje się do otrzymanego polecenia, odpowiada za poniesioną szkodę do wysokości sumy czekowej (art. 39 zd. 5 pr.czek.).