Decyzje

W myśl art. 189 ust. 4 traktatu o utworzeniu Wspólnoty Europejskiej, decyzje obowiązują w całości tych, do których są skierowane. Adresat decyzji jest określony indywidualnie. Stąd też decyzja jest skierowana zawsze do ściśle określonych podmiotów (państw członkowskich Unii oraz osób fizycznych lub prawnych) i w odróżnieniu od rozporządzenia i dyrektywy, stanowi źródło prawa unijnego o charakterze indywidualnym. Jest więc stosowana w konkretnych, pojedynczych przypadkach (sytuacjach) i nie wywołuje skutków prawnych wobec wszystkich (erga omnes).

Decyzja różni się od rozporządzenia głównie tym, że rozporządzenie sformułowane jest w formie ogólnego abstrakcyjnego nakazu, podczas gdy decyzja jest konkretnym nakazem, który odnosi się bezpośrednio do danego adresata. Decyzje obowiązują w pełni, nie pozostawiając państwom członkowskim swobody wyboru formy i metody ich stosowania. Zgodnie z art. 173 ust. 2 traktatu o WE każda osoba fizyczna lub prawna, może wszcząć przed Trybunałem Sprawiedliwości postępowanie przeciwko decyzji, która dotyczy jej bezpośrednio i osobiście. Decyzje, podobnie jak każdy inny akt prawny mający skutek prawny, podlegają kontroli sądowej.

Powyższe cechy czynią ją aktem prawnym o charakterze wykonawczym. Pod tym względem decyzja zbliżona jest do polskiej decyzji administracyjnej. W przypadku nie wywiązania się państwa z obowiązków wynikających z art. 189 traktatu powstaje po stronie tego państwa obowiązek odszkodowania. Trybunał Sprawiedliwości określił trzy warunki powodujące odszkodowanie państwa: pierwszy – dana dyrektywa musi przyznawać określone prawa osobie fizycznej: drugi – przepisy dyrektywy muszą zawierać treść tych praw i wreszcie trzeci – między naruszeniem prawa unijnego (np. zaniedbaniem swych obowiązków przez państwo) i powstałą szkodą danej osoby fizycznej musi istnieć związek przyczynowy.