Dowody składowe jako szczególny rodzaj papierów wartościowych mogły być wystawiane w okresie II Rzeczypospolitej – zgodnie z k.h. – jedynie przez domy składowe, tzn. koncesjonowane przedsiębiorstwa prowadzące skład towarów. Dowód składowy wydawany był jedynie na żądanie składającego.
Jako papier wartościowy zbywalny przez indos dowód składowy tworzyły dwie, dające się od siebie oddzielić, części:
– rewers – czyli składowy dowód posiadania, oraz
– warrant – składowy dowód zastawowy.
Dowód składowy wycinany był z tzw. księgi jukstowej. Obie części dowodu składowego (rewers oraz warran- musiały się wzajemnie na siebie powoływać oraz zawierać te same dane.
Z chwilą wydania dowodu składowego stawał się on ucieleśnieniem towaru, na który był wydany. Z racji wygody przedmiotem obrotu był częściej dowód składowy, aniżeli sam towar złożony w domu składowym.
Obrót odbywał się w drodze indosu, z tym że obie części dowodu składowego mogły być przenoszone razem lub oddzielnie.
Dopóki obie części dowodu składowego znajdowały się u tej samej osoby, do przeniesienia praw wystarczał indos rewersu. Z chwilą ich rozdzielenia indos rewersu i jego wręczenie decydowało o przeniesieniu prawa własności towaru, bez potrzeby podejmowania go z domu składowego i przekazywania nabywcy. Indos warrantu
i jego wręczenie służyły natomiast do zaciągania pożyczki, zabezpieczonej znajdującym się na składzie towarem. Osoba, która chciała zaciągnąć kredyt pod zabezpieczenie towaru i dokonać pierwszego przeniesienia warrantu, musiała posiadać obie części dowodu składowego. Po oddzieleniu warrantu od rewersu i odrębnym indoso- waniu obu tych części dowodu składowego zarówno posiadaczowi rewersu, jak i warrantu służyło prawo oglądania towaru w domu składowym.
Do indosu dowodu składowego i jego części stosowało się odpowiednio przepisy prawa wekslowego o indosie.