Rozporządzenie wymaga także uzasadnienia celowości wydania, a więc określenia przyczyn dla których zostało uchwalane. Obowiązek uzasadnienia celowości wydania jest istotną czynnością formalną tych organów i podlega kontroli prowadzonej przez Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji (por. art. 172 traktatu rzymskiego). Niewystarczające uzasadnienie może doprowadzić do uchylenia danego aktu normatywnego.
Rozporządzenia wydają: Parlament Europejski łącznie z Radą, Rada oraz Komisja. Mogą one mieć charakter podstawowy, a więc związany z zasadniczymi sprawami funkcjonowania Wspólnot, bądź też charakter wykonawczy, tj. dotyczący spraw proceduralnych i drugorzędnych.
Ważność danego rozporządzenia może być kwestionowana przed sądami krajowymi, ale sądy te nie mają prawa orzekania o ich mocy prawnej. Prawo to wyłącznie przysługuje Trybunałowi Sprawiedliwości w warunkach określonych w art. 173 traktatu rzymskiego o utworzeniu WE.
Traktat z 1957 r. o utworzeniu Wspólnot Europejskich nie zawsze wskazuje rodzaj aktu prawnego, tak jak ma to miejsce w przypadku art. 94, gdzie wyraźnie postanawia, iż „pomoc świadczona przez państwo członkowskie w celu rozwoju pewnych dziedzin gospodarki powinna być uregulowana wyłącznie w formie rozporządzenia”. Traktat także wymienia często równorzędnie rozporządzenia i dyrektywy, np. w związku z regulacjami dotyczącymi porozumień między przedsiębiorstwami w zakresie konkurencji (art. 85 traktatu). Stąd też wobec niejednolitej praktyki nazewniczej Trybunał Sprawiedliwości orzekł, iż należy brać pod uwagę nie tylko formę danego aktu prawnego, lecz również jego treść oraz funkcję, jaką ma do spełnienia w systemie prawa. (ECR 1970 r„ s. 1213). Nie zawsze więc nazwa danego aktu prawnego identyfikuje jego formę prawotwórczą.