Prawa z weksla mogą być przenoszone bądź to na mocy czynności ínter vivos, np. darowizny, przelewu, indosu, samego wręczenia dokumentu, bądź na mocy czynności mortis causa – w drodze spadkobrania lub zapisu.
Indos jest formą przenoszenia praw wykształconą przez prawo wekslowe i zarazem odrębną od znanych powszechnie prawu cywilnemu. Nazwa „indos” pochodzi od włoskiego in dorso- na grzbiecie. Definicję indosu w prawie polskim zawiera art. 9219 § 2 k.c., zgodnie z którym jest to pisemne oświadczenie umieszczone na papierze wartościowym na zlecenie i zawierające co najmniej podpis zbywcy, który oznacza przeniesienie praw na inną osobę. Do skutecznego przeniesienia praw z weksla konieczne jest, oprócz oświadczenia woli, wydanie dokumentu (art. 9219 § 3 k.c.).
Według Adama Szpunara wydanie weksla jest równoznaczne z przeniesieniem po-siadania dokumentu. Fakt wręczenia weksla w innym zamiarze niż przeniesienie go nie stwarza indosu. Podobnie samo uczynienie wzmianki o indosie nie powoduje przewi-dzianych w prawie wekslowym skutków, co może wynikać pośrednio z orzecznictwa Sądu Najwyższego, iż remitent ma prawo do dochodzenia roszczeń z weksla nawet za-opatrzonego indosem in blanco, jeżeli weksla tego nie wręczył osobie trzeciej.
Weksel jest papierem wartościowym i tylko posiadacz weksla może wykonywać prawa z nim związane.
Adam Szpunar twierdzi, że teoria kreacyjna, według której przeniesienie praw z weksla następuje z chwilą zamieszczenia wzmianki, jest przebrzmiała. Dopóki indosant ma weksel w swych rękach, dopóty może indos wykreślić lub zmienić jego treść. Indos nie jest też ani jednostronną czynnością prawną indosanta, ani też ofertą, którą ma przyjąć indosatariusz.