Przepisy prawa wekslowego ułatwiają obieg wekslowy i z uwagi na abstrakcyjny charakter wierzytelności wekslowej ograniczają zarzuty, jakie przysługują dłużnikom w procesie wobec posiadacza weksla. Nie ma tu zastosowania art. 513 § 1 k.c. dotyczący przelewu, lecz art. 17 pr.weksl., zgodnie z którym dłużnicy wekslowi nie mogą zasłaniać się zarzutami opartymi na ich stosunkach osobistych z wystawcą weksla bądź posiadaczami poprzednimi. Przepis ten chroni uczciwego nabywcę weksla, nie ma więc zastosowania do nabywcy weksla działającego świadomie na szkodę dłużnika. Według wyroku Sądu Najwyższego z 21 października 1998 r. nabywca weksla działa świadomie na szkodę dłużnika, gdy w chwili nabycia weksla wie o istnieniu po stronie dłużnika podstaw do zarzutu wobec poprzedniego posiadacza weksla i, nabywając weksel, chce pozbawić dłużnika, ze szkodą dla niego, możliwości podniesienia tego zarzutu .
Powszechnie -jak była o tym mowa wyżej -• przyjmuje się podział na zarzuty obiektywne (in re- i zarzuty subiektywne (in personam).
Zarzuty obiektywne dłużnik może przeciwstawić każdemu wierzycielowi. Są one oparte na prawie wekslowym oraz wynikają z treści weksla, choć przy ich ocenie należy sięgać do przepisów prawa powszechnego (dotyczących ważności zobowiązania wekslowego, np. zarzutu braku zdolności do zaciągania zobowiązań wekslowych przez osoby fizyczne i prawne).
Do zarzutów obiektywnych należą: zarzut braku wymaganej przez prawo formy lub treści weksla, zarzut przedawnienia wierzytelności wekslowej czy za-
rzut częściowej zapłaty sumy wekslowej. Podobnie jak zarzut częściowej zapłaty sumy wekslowej należy oceniać zarzut złożenia sumy wekslowej do depozytu sądo-wego z powodu nieprzedstawienia weksla do zapłaty (art. 42 pr.weksl.).