Świadectwa udziałowe

Na podstawie ustawy z 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwesty-cyjnych i ich prywatyzacji1 wyemitowano świadectwa udziałowe tych funduszy, bę-dących szczególnego rodzaju spółkami akcyjnymi grupującymi jednoosobowe spółki Skarbu Państwa.

W szczególności Rada Ministrów w drodze rozporządzeń określiła przedsiębiorstwa państwowe, które zostały przekształcone w jednoosobowe spółki kapitałowe Skarbu Państwa w celu wniesienia ich akcji (udziałó- do funduszy.

Celem Narodowego Funduszu Inwestycyjnego jest powiększanie wartości akcji spółek, których akcje zostały do niego wniesione (art. 4 ust. 1 ustawy). Wartość wkła-dów niepieniężnych (aportó- Skarbu Państwa wniesionych do funduszy inwestycyj-nych jest równa sumie wartości wniesionych akcji spółek lub udziałów – w przypadku spółek z o.o. W zamian za wniesione akcje (bądź udział- Skarb Państwa staje się wyłącznym właścicielem akcji funduszu, do czasu ich udostępnienia uprawnionym podmiotom.

Programem prywatyzacji objęto nieco ponad 500 przedsiębiorstw i jednoosobo-wych spółek Skarbu Państwa. Na podstawie ustawy utworzono też piętnaście Naro-dowych Funduszy Inwestycyjnych, których akcje w 1996 r. zostały dopuszczone do publicznego obrotu papierami wartościowymi.

Świadectwo udziałowe było papierem wartościowym na okaziciela podlega-jącym wymianie na jednakową liczbę akcji w każdym z istniejących w dniu jego emisji Narodowych Funduszy Inwestycyjnych, wyznaczonym do przeprowadzenia tej wymiany przez właściwego ministra. Wymiana świadectwa na akcje mogła nastąpić po dopuszczeniu akcji funduszy do publicznego obrotu.

Minister udostępniał wszystkie akcje danego funduszu, z wyjątkiem pakietu 15% akcji zarezerwowanego na inne cele. Z chwilą wymiany świadectwa udziałowego na akcje wygasały wszelkie prawa reprezentowane przez świadectwo (art. 37 i 38 ustawy).

Na podstawie ustawy z 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych wyemi-towano tzw. powszechne świadectwa udziałowe, do otrzymania których uprawnieni byli obywatele RP stale przebywający na terytorium kraju, mający ukończone 18 lat 31 grudnia roku poprzedzającego rok emisji świadectw (art. 31 ust. 1 ustawy).