Podstawowym (wyjściowym) aktem normatywnym w tym zakresie jest Traktat z 25 marca 1957 r. o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w Rzymie. Obecna nazwa – Traktat o utworzeniu Wspólnoty Europejskiej obowiązuje po wejściu w życie Traktatu o Unii Europejskiej 1 listopada 1993 r. z Maastricht i uwzględnia kolejne zmiany i nowele.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 traktatu swoboda prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje prawo dostępu do działalności gospodarczej na zasadach samozatrudnienia (przez które należy rozumieć własną działalność osób fizycznych) i jej wykonywania, jak również prawo zakładania i prowadzenia przedsiębiorstw, zwłaszcza spółek (na podstawie przepisów prawa cywilnego lub handlowego), z zachowaniem warunków ustalonych w ustawodawstwie kraju, w którym działalność jest podejmowana.

Dla osób fizycznych – obywateli jednego z państw członkowskich UE – oznacza to także prawo podjęcia działalności gospodarczej na terytorium Środkowej i Wschodniej. Podkreślono, iż przystąpienie do UE może nastąpić tak szybko, jak tylko kraj stowarzyszony będzie w stanie podjąć zobowiązania członkowskie przez spełnienie warunków ekonomicznych i politycznych. 8 kwietnia 1994 r. minister spraw zagranicznych Polski złożył w Atenach oficjalny wniosek o członkostwo Polski w Unii Europejskiej. Stanowisko Polski w tej sprawie było wielokrotnie potwierdzane przez współdziałanie polityczne z Unią, a także prowadzone prace dostosowujące polski system prawa i gospodarkę do wymogów UE.

Konsekwencją tych ustaleń było przyjęcie podczas szczytu Rady UE w Essen w dniach 8-10 grudnia 1994 r. strategii przedczłonkowskiej, w której Unia wyraziła wolę intensyfikacji i poszukiwania nowych form współpracy z państwami stowarzyszonymi. Wynikiem tych zobowiązań było przygotowanie przez Komisję Europejską „Białej Księgi” w sprawie integracji stowarzyszonych państw Europy Środkowej i Wschodniej z rynkiem wewnętrznym UE. Dokument ten został przyjęty na szczycie Rady UE w Cannes w dniach 26-27 czerwca 1995 r.

Dostosowanie polskiego systemu prawnego do zaleceń „Białej Księgi”

Opracowano także harmonogram działań dostosowujących polski system prawny do zaleceń „Białej Księgi”, który został zaakceptowany przez Radę Ministrów RP 15 lipca 1997 r. Rada Ministrów RP, mając świadomość ważności prac związanych z procesem stowarzyszenia z UE, 28 czerwca 1998r. przyjęła „Narodowy program przygotowania do członkostwa w UE”. Dokument ten wyznaczał kierunki koniecznych działań dostosowawczych oraz określał harmonogram ich realizacji do końca 2000 r.

Aktualnie współdziałanie prezydenta, parlamentu i rządu RP w legislacyjnym procesie dostosowawczym (powołanie przez Sejm 21 lipca 2000 r. 45-osobowej Komisji Prawa Europejskiego pod przewodnictwem posła B. Geremka) urealnia zapowiedź prawnej gotowości Polski do członkostwa w Unii Europejskiej do końca 2002 r.

Obradujący w dniach od 7 do 10 grudnia 2000 r. w Nicei szczyt państw członkowskich UE uchwalił założenia reformy Unii, które wejdą w życie 1 stycznia 2004 i 2005 r. Po pierwsze – ustalono, iż od 2005 r. piętnastka stopniowo będzie się przekształcała w Unię Europejską skupiającą 27 państw.

Po drugie – przedstawiono liczbę osób (ministrów) z poszczególnych państw członkowskich wchodzących do Rady Unii (rządu unijnego). I tak cztery największe i najbogatsze państwa Unii: Niemcy, Francja, Wielka Brytania i Włochy – będą miały po 29 osób: Hiszpania i Polska – po 27: Rumunia – 14 i pozostałe kraje od 7 do 3 osób. prawne mogą wywoływać określone skutki prawne. Na przykład członkowie Rady Unii przyjmują rezolucje podjęte przez przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych na posiedzeniach Rady, aby uniknąć sytuacji konfliktowych w zakresie podziału kompetencyjnego w UE.

Konkluzje. O wspólnotowym charakterze podejmowanych działań w pierwszej kolejności decyduje podstawa prawna. W jednym z orzeczeń Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że konkluzje Rady Unii są wystarczającą podstawą do wniesienia skargi w stosunku do osób trzecich (opartej na postanowieniach art. 173 ust. 1 TWE).

Leave a Reply

Nowości