Podstawę wymiaru składek ubezpieczonych stanowi uzyskany przychód. Roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe w danym roku kalendarzowym nie może być większa niż kwota odpowiadająca trzy- dziestokrotności prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Powyżej tej kwoty ZUS nie pobiera składek na te dwa ubezpieczenia. Stopy procentowe składek wynoszą:
– 19,52% podstawy wymiaru na ubezpieczenie emerytalne,
– 13,00% podstawy wymiaru na ubezpieczenie rentowe,
– 2,45% podstawy wymiaru na ubezpieczenie chorobowe,
– od 0,40% do 8,12% podstawy wymiaru na ubezpieczenie wypadkowe.
Część składki na ubezpieczenie emerytalne
Część składki na ubezpieczenie emerytalne, pochodząca ze składki ubezpieczonego, wynosząca 7,3% podstawy wymiaru, odprowadzana jest przez ZUS do wybranego przez ubezpieczonego otwartego funduszu emerytalnego. Zaniedbanie zakładu w opłatach składek nie obciąża pracownika. Nawet jeżeli zakład nie płaci składek, dla pracownika jest to okres składkowy.
Zakład, który nie zgłasza imiennie pracowników do ZUS-u, sam wypłaca zasiłki chorobowe pracownikom. Taki zakład pracy rozlicza się potem z ZUS-em. Imiennie nie zgłaszają pracowników do ZUS-u te zakłady, które zatrudniają więcej niż 20 pracowników. Mniejsze natomiast mają obowiązek zgłosić każdego zatrudnionego. Każdy pracownik powinien wiedzieć, jaka kwota jest podstawąjego składki na ZUS. Często pracodawca uzgadnia z pracownikiem wysokość wynagrodzenia w taki sposób, aby składka na ZUS była obliczana tylko z części wynagrodzenia. Ten dosyć powszechny proceder działał w konsekwencji przeciwko pracownikowi, bowiem od podstawy naliczeń składki na ZUS zależy wysokość świadczeń chorobowych, rentowych czy emerytalnych.