Aby akt administracyjny był ważny, musi spełniać wymagania zwane przesłankami ważności aktu administracyjnego. Są one następujące:

– akt administracyjny musi być wydany na podstawie obowiązującej ustawy lub ważnych przepisów wykonawczych,

– akt administracyjny musi być wydany przez organ, któiy ma ustawowe kompetencje do jego wydania,

Skargę kieruje się bezpośrednio do wojewódzkiego sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji organu, do którego złożyliśmy odwołanie. Wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie wstrzymuje wykonania decyzji, jednak sąd na wniosek zainteresowanej strony może wydać decyzję o wstrzymaniu wykonania tej decyzji, szczególnie jeżeli może to narazić skarżącego na znaczne szkody. Jeżeli nie zdążymy w terminie 30 dni wystąpić do sądu administracyjnego, możemy zwrócić się o pomoc do Rzecznika Praw Obywatelskich, który może wnieść skargę na naszą rzecz w terminie 6 miesięcy od dnia doręczenia osobie zainteresowanej rozstrzygnięcia w sprawie.

Ustawa z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (DzU nr 137, poz. 887 z późn. zm.) jest podstawowym aktem prawnym regulującym tryb funkcjonowania ubezpieczeń społecznych. Określa ona zasady funkcjonowania nowego systemu ubezpieczeń społecznych i często występuje jako ustawa systemowa. Drugim ważnym aktem prawnym jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU nr 162, poz. 1118 z późn. zm.). Ustaliła ona, w jaki sposób i na jakich zasadach będą przyznawane emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, czyli z tak zwanego I filaru. Zgodnie z tą ustawą systemową ubezpieczenia społeczne obejmują: ubezpieczenia emerytalne, ubezpieczenia rentowe, ubezpieczenia chorobowe (w razie choroby i macierzyństwa), ubezpieczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Na każde z tych ubezpieczeń opłacana jest składka, która trafia na czteiy odrębne fundusze. Ubezpieczenie emerytalne zostało dodatkowo podzielone pomiędzy Zakład Ubezpieczeń Społecznych, tworzący I filar oraz otwarte fundusze emerytalne, tworzące II filar systemu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych objęła obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi w zasadzie wszystkie grupy zawodowe, z wyłączeniem rolników indywidualnych (dotyczą ich przepisy o ubezpieczeniu społecznym rolników). System emerytalno-rentowy nie obejmuje również sędziów i prokuratorów. Ustawa określa, które z tych czterech ubezpieczeń jest obowiązkowe dla pracowników, członków spółdzielni, pracujących na umowie cywilnoprawnej, prowadzących działalność gospodarczą duchownych i bezrobotnych na zasiłku, żołnierzy i funkcjonariuszy, stypendystów, posłów i senatorów, osób na urlopach wychowawczych itp., a które dobrowolne. Istotne jest, że pracownicy zatrudnieni zgodnie z kp. lub Kn. podlegają czterem wymienionym ubezpieczeniom jako ubezpieczeniom obowiązkowym.

Niezastosowanie się Państwa/Pana/Pani do niniejszego wezwania w ustalonym wyżej terminie spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, zgodnie z art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Po upływie 7 dni od dnia doręczenia upomnienia dyrektor jako wierzyciel wystawia tytuł wykonawczy, zgodnie z art. 26 § 1 i art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Inwentaryzacją należy również objąć znajdujące się w jednostce składniki ma-jątkowe, ujęte wyłącznie w ewidencji ilościowej, będące własnością innych jednostek.

Ustawa o rachunkowości określa terminy, w jakich powinna być przeprowadzona inwentaryzacja. Termin i częstotliwość inwentaryzacji uważa się za dotrzymane, jeżeli inwentaryzację:

Podstawy prawne przeprowadzania inwentaryzacji zawarte są w ustawie z 29 września 1994 r. o rachunkowości (DzU z 2002 r. nr 76, poz. 694). Inwentaryzacji jest poświęcony rozdział 3. ustawy. Zgodnie z art. 26, ust. 1 na ostatni dzień każdego roku obrotowego jednostki przeprowadzają inwentaryzację:

– 1) środków pieniężnych, rzeczowych składników majątku obrotowego, środków trwałych drogą spisu ich ilości z natury, dokonują wyceny tych ilości, porównania ich wartości z danymi ksiąg rachunkowych oraz wyjaśniają i rozliczają ewentualne różnice,

Kilka wyroków NSA dotyczyło tej samej sprawy, związanej z kształtem i sposobem wprowadzenia w życie art. 30 Karty nauczyciela dotyczącej wynagrodzenia nauczycieli. Ust. 6 art. 30 Kn. upoważnił organy samorządu terytorialnego do ustalania w drodze regulaminu szczegółowych zasad obliczania i przyznawania dodatków oraz innych składników wynagrodzenia nauczycieli. Twórcy Karty nie przesądzili jednak, czym jest regulamin wydany na tej podstawie. W praktyce pojawiły się dwa rozwiązania: jedno uznaje go za regulamin wynagradzania w rozumieniu kodeksu pracy, drugie traktuje jako akt prawa miejscowego wydany w formie uchwały. Precedensowy był wyrok NSA z 2 lutego 2001 r. dotyczący legalności rozstrzygnięcia nadzorczego, w którym wojewoda unieważnił uchwałę rady gminy w sprawie uchwalenia regulaminu wynagradzania nauczycieli, ponieważ nie był on uzgodniony ze związkami zawodowymi. W ocenie wojewody regulamin wydawany na podstawie art. 30 ust. 6 Kn. jest tożsamy z regulami-nem wynagradzania występującym w kodeksie pracy (art. 772 kp.), a więc wymaga uzgodnienia ze związkami zawodowymi. NSA przyznał rację wojewodzie i stwierdził, że pracodawcą nauczycieli jest gmina, ponieważ tylko ona może określać zasady wynagradzania. Art. 30 ust. 6 Kn. na organa gminy przerzuca obowiązek pracodawcy określony w art. 772 § 4, tj. uzgodnienie regulaminu ze związkiem zawodowym. Gmina musi uzgadniać, a nie konsultować treść regulaminu ze związkami, ponieważ jest on odpowiednikiem zakładowego systemu wynagradzania. NSA pięciokrotnie zajmował się tą sprawą. W czterech przypadkach uznał gminę za pracodawcę, podkreślając, że regulamin, który uchwala gmina, pokiywa się z regulaminem wynagradzania w zakładach pracy, a nauczyciele nie mogą być w gorszej sytuacji niż pozostałe grupy zawodowe.

Ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (DzU z 2002 r. nr 110, poz. 968) określa postępowanie i środki przymusowe stosowane przez organy administracji publicznej w celu zmuszenia osób zobowiązanych do wykonania aktu administracyjnego, do spełnienia obowiązków pieniężnych i niepieniężnych oraz określa sposób wykonania tych obowiązków. Obowiązki pieniężne, takie jak: podatki, opłaty, grzywny, kary pieniężne, wpłaty na rzecz funduszy celowych oraz inne należności pieniężne, ściągane są w trybie egzekucyjnym określonym w ustawie. Obowiązki o charakterze niepieniężnym, wynikające z decyzji lub postanowień właściwych organów administracji publicznej, są bardzo zróżnicowane i polegają na spełnianiu nakazanych czynności, świadczeniach rzeczowych, wydaniu rzeczy ruchomej, nieruchomości, opróżnieniu pomieszczenia, zaniechaniu działań sprzecznych z prawem.

Akty wewnętrzne kierowane są do podmiotów podległych organizacyjnie lub służbowo organowi wydającemu akt. Będą to akty kierowane do podległych komórek organizacyjnych lub polecenia przełożonych do pracowników, których stosunek pracy ma charakter administracyjno-prawny. Ich wydanie nie wymaga podstawy prawnej, najczęściej są oparte na niepublikowanych przepisach wewnętrznych. Nie ma do nich zastosowania k.p.a., nie stosuje się egzekucji administracyjnej, a sankcje za niewykonywanie tych aktów mają charakter kar porządkowych lub dyscyplinarnych.

W planach finansowych środków specjalnych po stronie wydatków ustawa o finansach publicznych narzuca wyodrębnienie wynagrodzeń i składek naliczanych od wynagrodzeń, wydatków inwestycyjnych.

Jednostka budżetowa może mieć tylko jeden rachunek bankowy środków spe-cjalnych. Obsługę ekonomiczną i administracyjną środków specjalnych zapewnia dyrektor szkoły w ramach posiadanych etatów. Prowadzący obsługę środków spe-cjalnych księgowy musi terminowo składać sprawozdania z realizacji planu finan-sowego środków specjalnych.

Załączony do niniejszej publikacji wykaz orzeczeń, wyroków, postanowień i uchwał Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego czy sądów powszechnych dotyczących Ustawy o systemie oświaty i Karty nauczyciela z natury rzeczy jest niepełny i bardzo często sprzeczny. Mimo rezygnacji z nieaktualnych już wyroków lat 80. i początków lat 90. nie jesteśmy w stanie zrobić zbioru, który byłby fotografią stanu na dziś. Wyroki i orzeczenia zapadały w różnym czasie i dotyczyły różnych sytuacji prawnych określonych w zmieniających się przepisach prawa oświatowego. Część z nich nie straciła mocy prawnej i w dalszym ciągu wpływa na kształt orzeczeń wydawanych w sądach powszechnych. Część okazała się nieaktualna, ma charakter historyczny, jako że zmieniająca się Ustawa czy Karta nauczyciela wprowadzały treści, które w inny sposób regulowały daną dziedzinę działalności oświatowej.

Zapytanie o cenę jest najprostszym sposobem udzielania zamówień publicznych. Kryterium oceny ofert jest wyłącznie cena. Tiyb ten stosowany jest wówczas, gdy przedmiotem dostawy czy zamówienia są rzeczy lub usługi ogólnie dostępne o ustalonych standardach jakościowych. Zamawiający wysyła do kilku (nie mniej niż czterech) wykonawców ofertę, w której sprecyzowane są warunki zamówienia, a jedynym elementem do uzupełnienia jest cena usługi lub towaru. Następuje porównanie ofert i wybór oferty z najniższą ceną (art. 69 ustawy – Prawo zamówień publicznych).